Reisverslag van reis 2 (2013)
Hieronder staat het reisverslag van reis 2. Op vrijdag 18 januari 2013 is reis 2 vertrokken uit Nederland en op zaterdag 26 januari 2013 keert deze reis terug in Nederland.Het reisverslag van de hand van Bas van Oort, begeleider in reis 2 en zoon van, beschrijft van dag tot dag wat de groep beleeft heeft in Oostenrijk.
Deel 1: Vrijdag 18 tot zaterdag 19 januari 2013
Zo vaak gebeurt het niet: dat het landschap bij vertrek uit Nederland al volledig wit is. Maar zowel de maan als de verlichting langs de kant van de weg laten duidelijk zien dat de gehele 1010 kilometer tussen Numansdorp en Hüttau bedekt is met sneeuw.
Toch is het lekker wakker worden zo rond een uurtje of zeven in de ochtend. Nou ja, wakker worden ? Want echt lekker slapen in een bus blijft een lastig verhaal. Maar de eerste heuvels in Zuid-Duitsland beloven in het ochtendlicht een nog veel mooiere eerste dag in Oostenrijk. De bomen bedekt met een dikke laag sneeuw. Een paars-blauw-oranje lucht boven de bergen in de verte en de zon die langzaam opkomt.
Alles is winters en wit.
Normaalgesproken staat Hubert ons vrolijk zwaaiend op te wachten als we zo rond tien uur (half negen, moest ik van buschauffeur Erik zeggen) de parkeerplaats van het Hubertushof opdraaien. Maar vandaag zit Hubert binnen. Vrolijk, dat wel, maar ook met één been omhoog. Het heeft nog even tijd nodig voor zijn nieuwe knieband volledig functioneert. Hij moet het dus wat rustiger aan doen.
Dat is ook wat we traditiegetrouw doen op onze eerste dag. Een deel van de groep past ski- of langlaufschoenen bij Klieber. Er zijn er ook wat die zich snel wagen aan een middagdutje. En later op de middag wordt er nog een wandeling door Hüttau gemaakt, die al even traditiegetrouw wordt afgesloten in de kroeg. Na het avondeten stromen de slaapkamers nu langzaam maar zeker vol. Iedereen gaat fris de eerste wintersportdag in. Het weerbericht ziet er veelbelovend uit, de sneeuwcondities zijn goed.
Er wordt hier en daar nog wat gepraat en gediscussieerd. Want het is een belangrijke dag morgen. Morgen is Ajax – Feyenoord.
 |
 |
Deel 2: Zondag 20 januari 2013
Het is toch elke keer weer spannend, zo’n zondagochtend. Iedereen zit aan het ontbijt, met veel zin in de dag. Buiten ligt een dikke laag sneeuw en als het vandaag goed gaat, kan dat wel eens heel lekker doorwerken voor komende week.
Maar wat er in de Amsterdam Arena allemaal gebeurt, speelt hier maar zijdelings een rol. De eerste ski- en langlaufdag staat op het programma, en zowel het weer als sneeuwcondities zijn goed. Er wordt trouwens wel gesproken hoor, over de Klassieker, met name in de kamer van Feyenoorder Frank en Ajacied Arno. Maar het langlaufen en vooral de bingo van vanavond hebben al het andere buiten de Hubertushof wel heel erg op de achtergrond gedrukt. En Frank is er nog steeds van overtuigd dat Feyenoord ook gewonnen heeft vandaag.
Voor Henk Vlieland begon vandaag wat onrustig, aangezien zijn skischoenen nog keurig stonden te wachten in Doorn. Dat besef kwam uiteraard pas na een zoektocht door eerst de skikelder van Hubert (leeg) en voor de deur van Klieber (dicht), maar met gehuurde schoenen in Altenmarkt was Henk al snel weer de oude: hij wilde skiën, en hard ook.
 |
 |
En niet alleen Henk ging als een speer vandaag. Guus, toch de nestor van alle deelnemers, dook elke helling als eerste naar beneden. En hij blééf maar doorgaan. Zelfs om half vier, een half uurtje voor iedereen de bus weer in moest en we net bij het dalstation waren, wilde hij liever nog een paar keer met de sleeplift omhoog dan z’n pijp roken in het zonnetje.
 |
 |
In alle hosanna en sneeuwpret was er helaas ook één pechvogel. Bram kreeg tijdens het skiën last van zijn been, bouwde ’s middags nog wat af op de oefenpiste maar kwam vanavond tot de conclusie dat skiën morgen echt niet gaat lukken. En dus wandelt hij mee met de langlaufers. Daarover morgen meer trouwens, dan zal ik eens een rondje maken hoe zij er voor staan.
 |
 |
Aan alle blije gezichten te zien vandaag prima.
Deel 3: Maandag 21 januari 2013
Om met de pechvogelbokaal te beginnen vandaag: die heeft Bram overgegeven aan Marco. Marco voelde zich de laatste paar dagen al niet zo heel lekker, en vanochtend bleek dat skiën er voor hem vandaag helaas niet in zat.Uit stukjesschrijvend oogpunt misschien niet heel handig, maar ik was zelf degene die bij Marco in het hotel bleef vandaag. En dus heb ik alle informatie van vandaag uit tweede hand. Behalve de informatie over Marco dan. Maar die sliep de hele dag. Dat heb ik uit eerste hand duidelijk kunnen constateren.
Tweedehands nieuws van de dag bij de skiërs was duidelijk: reisleider Bart is gevallen op de piste. Zijn eigen verklaring: ‘achter mij viel een vrouw vrij hard. Ik keek om en op dat moment kwam een van mijn ski’s in een hoopje losse sneeuw. Ik raakte de controle kwijt en ging op m’n snufferd.’
 |
 |
Commentaar van Guus: ‘je moet ook niet achterom kijken tijdens het skiën.
Dan de langlaufers. Navraag leert dat vandaag niet zo’n hele goede dag was om de focus te leggen op het langlaufen. Het was best koud, bewolkt en de meeste deelnemers waren een beetje moe. Toch een rondje gemaakt, met de vraag: hoe was het vandaag?
Frank: ‘Leuk.’
Arno: ‘Heel leuk.’
Arie: ‘Hoezo?’
 |
 |
Uiteindelijk bleek dat de groep van Altenmarkt naar Flachau gelanglauft heeft. Een stuk van ruim vijf kilometer. Bram was nog niet helemaal de oude en heeft het stuk meegewandeld, in plaats van een dagje de skipiste op. Jacqueline en Renée konden mooi trainen, want die moeten morgen met de snelle groep mee.
Vanavond afgesloten met de vossenjacht. Drie groepjes van elk zo’n tien personen legden een parcours af door Hüttau, met vier vossenstops. Gevarieerde duo’s, want het parcours voerde langs een boef, een monnik, twee ziekenbroeders en het olijke duo Roger en Jan-Louis, die een spel met ansichtkaarten hadden bedacht. Glühweintje toe en op tijd naar bed.
 |
 |
Morgen weer een dag in de sneeuw. Verse sneeuw waarschijnlijk, want waarschijnlijk blijft het niet droog. Woensdag en donderdag wel. Dus kijken we nu al uit naar de arrensleetocht onder een stralend blauwe lucht.
Deel 4: Dinsdag 22 januari 2013
Op dit moment staat er een Oostenrijkse muzikant in de eetzaal van het Hubertushof. Hij staat er al een tijdje. Nou ja, staan, na vijf minuten op zijn accordeon gespeeld te hebben ontstond er al een vrolijke polonaise. Eentje waar de muzikant zelf ook in verzeild raakte. En toen speelde hij niet alleen in de eetzaal, maar ook in de gang, in het halletje bij de ingang, een klein stukje de trap op en weer terug de eetzaal in. Enthousiast publiek, moet hij vast gedacht hebben.
Neeltje vond het een briljante zet, die muzikant. Niet zoals voorgaande jaren de muziek opzoeken, in de drukke Musistadl van Flachau. Waar de drankjes duur zijn en de zaal snel vol. Waar je elkaar wel eens kwijtraakt als je even naar de wc moet en waar je helemaal met de bus heen moet. En weer terug. Nee, haal dan de muziek maar naar het hotel. Heel slim bedacht.
Dat vond Henk Zwartbol ook: ‘nu kunnen we gewoon lekker hier blijven en dat is ook gezellig.’
Inmiddels is de ziekenboeg weer leeg en heeft iedereen vandaag geskied of gelanglauft. Frank had wat opstartproblemen, zoals hij dat elk jaar wel een dag heeft. Maar uiteindelijk was hij dolgelukkig, want reisleider Bart ging een dagje mee met de langlaufers. Echt heel snel ging dat niet trouwens, bleek uit een filmpje van Renée. Zwoegend kwam hij maar mondjesmaat vooruit. Naast hem wandelde Harry, vrolijk keuvelend en foto’s makend.
 |
 |
Bij de skiërs ging alles uitstekend. Marco was er weer bij en ook Bram zoefde weer als vanouds de piste af. Allebei eerst op de oefenweide, om even in te komen, maar al vrij snel hoger het gebied in. Bram had zelfs zo z’n best gedaan, dat hij tijdens de lunch al in slaap viel.
 |
 |
En nu dus polonaise voor iedereen. Nou, bijna iedereen. Arie niet. Die had al gedanst vandaag. Tijdens de lunch met de langlaufers. Op de bar, tussen twee danseressen en twee dansers in. En de blik, toen een van de dansers naast hem ineens op z’n handen ging staan, die blik is onbetaalbaar.
Deel 5: Woensdag 23 januari 2013
Soms kun je iets te snel zijn met een verslag van de dag. Gister bijvoorbeeld. Leek het misschien of de muzikant (Marcus heette hij) de show stal. Nee hoor, het was Albert die het publiek later op de avond pas echt in vervoering bracht. Naar het keyboard dat klaarstond werd hij nog begeleid, maar daarna begeleidde hij vooral zichzelf. Al pianospelend zong hij eerst een indrukwekkend repertoire van Hans de Booij, om er vervolgens nog een internationaal schepje bovenop te doen en te eindigen met The Alan Parsons Project. De rest van de groep was zo onder de indruk dat Albert niet één, maar twee keer terugkwam voor een toegift.
 |
 |
Daar werd vandaag dan ook nog veel over nagepraat, en daar hadden we ook alle tijd voor. Want vandaag stond de arrensledetocht op het programma. Met precies op het juiste moment prachtig weer in Filzmoos: de paardenkoetsen zetten hun gang naar boven in en alle bewolking trok weg. Gevolg: een perfect blauwe lucht met een prachtige winterzon.
 |
 |
Na een lunch boven in Filzmoos en een kleine poging tot een sneeuwballengevecht stond er ’s middags nog iets op het programma. Iedereen die wilde, en dat was het grootste deel van de groep, kon anderhalf uur lang snowtuben. Op een grote binnenband over een soort rodelbaan naar beneden glijden. Best hard af en toe, maar daar dacht Henk Vlieland anders over. Toen Roger in de bus terug naar het hotel vroeg hoe hij het vond, was zijn antwoord: een beetje saai. En dat terwijl hij het parcours een aantal keer achterwaarts heeft afgelegd.
 |
 |
Vanavond was de spelletjesavond, gevolgd door een traditionele afsluiter. De ontgroening van de nieuwe begeleiders stond op het programma. Dat zijn er dit jaar twee, Neeltje en Renée. En die werden allebei op een stoel midden in de eetzaal gezet. Connie had de bak met spekjes al klaarstaan, René Koevoet was de gastheer van het evenement. En Neeltje en Renée zijn met vlag en wimpel geslaagd. Na respectievelijk 6 en 7 spekjes konden ze nog steeds het SSO-woord ‘shumibumi’ zeggen. Het leverde een luid applaus op. En twee damesmonden bomvol spekjes.
Deel 6: Donderdag 24 januari 2013
Na een zonovergoten dag in de arrenslee en op de snowtubebanden stond er vandaag weer gewoon een ski- en langlaufdag op het programma. Eentje die voor de langlaufers begon met publiek, want de skiërs gingen nou eens kijken hoe hun langlaufcollega’s het er vanaf brachten.
Dat deden die collega’s uitstekend. Als een speer vertrokken Karin en Neeltje, gevolgd door Arno, Frank en Joline. Winfred zette vanuit het achterveld meteen de achtervolging in op een ander spoor en de rest kwam er rustig maar gestaag achteraan.
Nadat iedereen vertrokken was hoefden de skiërs maar een klein stukje verder te lopen, want de hele groep was vandaag in Flachau. Een heerlijk skigebied, met brede en goed geprepareerde pistes. Vooral Henk Vlieland en Albert waren uitermate gelukkig met de keuze voor Flachau. Na een paar dagen Altenmarkt weer een nieuwe uitdaging.
Maar hoe heerlijk het skiën en langlaufen weer was vandaag, de donderdag draait natuurlijk eigenlijk maar om één ding: de bonte avond. Dagenlang was Gert-Jan al bezig met de voorbereidingen. Iedereen die een act wilde doen, had al een cd bij hem ingeleverd. Zijn map zat dan ook vol met muziek van Frans Bauer, Gerard Joling, Jan Smit en Rob de Nijs. En vanavond was het dan zover.
Remon trapte de avond af met Het einde van de show van Frans Bauer, en dat vond iedereen een mooi begin. De wat meer ervaren begeleiders stalen de show met hun brandweermannenact en de zeven twintigers (en een paar begin-dertigers) voerden een toneelstuk op van Doornroosje. En daar tussendoor was Frank Frans Bauer, Karin en Joline Marco Borsato, Bram een fantastische André Hazes, Gert-Jan Gerard Joling, deed Bastiaan een zelfgeschreven toneelstukje, verbaasde Arno iedereen door met Iris Paradise by the dashboard light te zingen, bracht Guus zeer gevoelig Malle Babbe van Rob de Nijs en danste Arie als een ongetemde leeuw op Lion in the morning sun, van Will and the People.
 |
 |
Afsluiter van de avond was wederom Albert, die nog een keer indruk maakte met Een vrouw zoals jij van Hans de Booij. Maar nog meer indruk maakte hij daarna in zijn dankwoord. ‘Als we nou allemaal alvast even vooruit kijken naar 2014, laten we dan nu afspreken dat we, met z’n allen, zodra we thuiskomen, meteen het nieuwe inschrijfformulier voor deze wintersport invullen, en hier volgend jaar allemaal weer staan.’
Deel 7: Vrijdag 25 januari 2013
De laatste dag. Na bijna een week skiplezier, langlaufpret, bingo, vossenjacht, arrensleetocht, snowtuben, spelletjesavond, heel veel knuffelen en nog meer lol maken, is vandaag alweer de laatste dag. Wederom staat Flachau op het programma, voor zowel de skiërs als de langlaufers. En opnieuw zijn Henk en Albert daar uitermate tevreden mee.
De rest ook, al was het vandaag een stuk kouder dan eerder deze week. Voor de skiërs een mooie reden om snel naar de eerste koffiestop te skiën en weer lekker op te warmen. De langlaufers werden vanzelf wel warm, want die hadden een wedstrijdelement ingelast vandaag. Verkleed en met gekke pruiken en hoeden raceten de deelnemers en begeleiders tegen elkaar. De winnaar? Iedereen. Dat bleek ook uit de prijsuitreiking ‘s middags.
 |
 |
Het blijft een van de hoogtepunten van de SSO wintersport, de prijsuitreiking. Alle deelnemers worden toegesproken door hun begeleiders, bedankt voor de heerlijke week, het fijne skiën en langlaufen en het fijne gezelschap. Iedereen krijgt een medaille en als de laatste deelnemer (Frank) zijn prijs in ontvangst heeft genomen, wordt massaal het Wilhelmus ingezet.
 |
 |
Al even traditiegetrouw is de laatste middag wat onrustiger dan de rest van de week. Koffers worden gepakt, iedereen maakt zich weer klaar voor de lange busreis terug. Tijdens het avondeten komt bij sommige deelnemers al voorzichtig het besef dat de week alweer voorbij is, en dat levert gemengde gevoelens op. Fijn om weer naar huis te gaan, maar vooral jammer dat de wintersport alweer afgelopen is.
Deel 8: Zaterdag 26 januari 2012
Zaterdagochtend, bij het ontbijt in Zevenaar, komen dan ook de eerste tranen. Arno vindt afscheid nemen maar niks, maar neemt toch maar het zekere voor het onzekere door iedereen, ook degenen die niet in Zevenaar uitstappen, een hele dikke knuffel te geven. En hij moet nog helemaal naar Numansdorp, dus er volgen nog twee afscheidstops. Bram, Jan-Louis, Derwin, Iris en Neeltje zwaaien als eerste af. In Utrecht wordt er opnieuw innig geknuffeld en in Numansdorp is het dan toch echt voorbij. Een heerlijke week. Vol skiplezier, langlaufpret, bingo, vossenjacht, arrensleetocht, snowtuben, spelletjesavond, heel veel knuffelen en nog meer lol maken.
Volgend jaar weer,
groeten, Bas.
 |